dotyczy zaburzeń językowych i komunikacyjnych wynikających z uszkodzeń o podłożu neurologicznym (udary mózgu, urazy mózgu, usunięcia guzów mózgu, choroby neurodegeneracyjne). Neurologopeda prowadzi terapię osób dotkniętych afazją, dyzartrią, dyspragmatyzmem (pragnozją). Afazja dotyczy zaburzeń programowania języka (mam sprawny aparat wykonawczy, artykulacyjny, ale nie wiem, jak zaprogramować język). Dyzartria wiąże się z zaburzeniem mowy w zakresie jej wykonania (wiem, co chcę powiedzieć, ale mam niesprawny aparat wykonawczy, artykulacyjny). Dyspragmatyzm (pragnozja) oznacza zaburzenie umiejętności odpowiedniego użycia języka, dostosowania go do sytuacji, miejsca, rozmówcy i celu, który chce się osiągnąć.

poświęcona jest stymulowaniu rozwoju mowy w sytuacji, gdy ta nie pojawia się w ogóle lub gdy poszczególne stadia jej rozwoju są opóźnione. Wyróżnia się samoistny opóźniony rozwój mowy (SORM) oraz niesamoistny opóźniony rozwój mowy (NORM). Pierwszy rodzaj opóźnień zwykle ma charakter dziedziczny, bądź jest uwarunkowany środowiskowo. Z kolei niesamoistny opóźniony rozwój mowy stanowi konsekwencję różnego rodzaju zaburzeń biologicznych lub społecznych. Opóźnieniom mowy towarzyszą często zaburzenia o typie dyslalii, czyli takie, które łączą się z nieprawidłową realizacją wybranych głosek polskiego systemu językowego. Do najczęstszych zalicza się wadliwe realizacje głosek dentalizowanych (s, z, c, dz, ś, ź, ć, dź, sz, rz/ż, cz, dż), głoski drżącej r oraz tylnojęzykowych k, g.

wiąże się z nauczaniem języka polskiego cudzoziemców oraz osób pochodzących ze środowisk polonijnych, zwłaszcza dzieci emigrantów zarobkowych, które za granicą rozpoczęły komunikację w języku polskim i obcym, i z tego powodu mają problemy z mową. To problemy stygmatyzujące, wymagające interwencji nie tylko glottodydaktyka, lecz także logopedy. Wyróżnia się dwa rodzaje dwujęzyczności: zrównoważoną i pełną. O pierwszej mówimy wtedy, gdy poziom kompetencji w obu językach jest taki sam. Jeśli zarówno kompetencja językowa, jak i komunikacyjna są także w mowie i w piśmie na zbliżonym poziomie, to mamy do czynienia z dwujęzycznością pełną.